Ik stelde het altijd maar uit. Het recht laten zetten van mijn neustussenschotje. Al heel veel jaren, eigenlijk al sinds mijn 15^e of zo. Mijn broer onderging een oepratie om zijn neustussenschotje recht te laten zetten en het resultaat zag er dramatisch uit en hij had er erg veel last van. Dat ik nadien zelf een operatie moest ondergaan en er ook doodziek van werd en dat er in mijn leven nog 4 zouden volgen met volledige narcose waar ik ziek van werd hielpen niet mee om nu direct te denken joepie effe mijn neustussenschotje recht laten zetten. Ik had nl ook nog dat beeld van mijn broer voor ogen. Met veel verband in zijn neus en alles opgezwollen en doodziek. Nee dus dank je wel! Doodsbang voor wat me achteraf te wachten zou staan voor ellende. 

Tot begin 2019 toen liep ik op de Gezondheidsbeurs met een vriendin en die wilde wat weten over apneu (ademstops tijdens je slaap). Dus naar de betreffende stand. Daar schrok ik wakker van alle akelige resultaten die dat kan hebben! En toen dacht ik…stel dat ik klachten heb doordat mijn neustussenschotje scheef staat? En dat ik dat met een ingreep kan verhelpen? Dus toch maar de stoute schoenen aangetrokken. En afgelopen december was het eindelijk zover. Fluitje van een cent en stelde niks voor. Ik reeg een middeltje tegen de misselijkheid en een voor mij geschikt narcosemiddel en de toen ik bijkwam direct aan een verkoelend waterijsje! Ik bedoel maar…

Uitstellen door angst

We stellen van alles uit waar we bang voor zijn of niet fijn vinden. Dat doen we omdat we in het verleden als kind dingen hebben meegemaakt die een grote indruk maakte toen. Als kind heb je nl nog geen filters dus alles wat je meemaakt is eeuwigdurende en onoverkomelijk groot. In het goed zowel als in het slechte. Je onbewuste wil je voor die ellende beschermen en dus slaat hij die herinnering op, alleen ben je dat weer vergeten als je eenmaal volwassen bent. Dus probeert ons onbewuste ons weg te trekken van wat dan ook we willen of moeten doen omdat die dat angst en doem scenario in zijn harde schijf heeft opgeslagen als programma wat eeuwigdurend loopt.

Het pijnlijke is echter dat we ergens voor weglopen waarvan we niet meer weten dat we daar nu precies voor weglopen. Het enige wat je wel weet is dat je in het nu ergens mee wordt geconfronteerd en je schrikt en wordt bang. Bang is slecht dus je gaat die confrontatie niet aan. Elke keer dat je nu iets meemaakt wat daar op lijkt schrik je eigenlijk van de angst die opkomt. Je schrikt dan niet meer van de situatie maar van de angst die ineens opkomt. En zo wordt je bang van je eigen angsten.

Een vers van lang geleden schrijver onbekend zegt heel duidelijk:

De mens lijdt het meest
door het lijden dat hij vreest,
Doch dat nooit op zal dagen
zo krijgt hij meer te dragen
dan God te dragen geeft

Van uitstel komt meestal afstel

Met andere woorden, door uitstel wordt het probleem alleen maar groter. Onthoud ook
Als je doet wat je altijd doet krijg je wat je altijd krijgt. 
En dat is gewoon veel meer van hetzelfde. 

Als de gevolgen van je uitstelgedrag duidelijk worden en je je bewsut bent van wat er kan gebeuren als je niets doet en ook dat jhet je duidelijk wordt wat je te wachten staat als je wel wat doet kun je een bewuste keuze maken.  Om er misschien dan achter te komen dat het echt heel erg meevalt. Heb ik dat nu al die jaren uitgesteld? Jeee als ik dat eerder had geweten … denk je dan. Neem nou mijn moeder (zou ik dat van haar hebben dat uitstellen van enge dingen? 🙂 )die stelde alsmaar de verhuizing naar een bejaarden zorginstelling uit. tot ze wel moest en direct op de verpleegafdeling kwam. Eenmaal op haar plek verzuchtte ze  dat ze dat al een jaar eerder had moeten doen…